สองร้อยเก้าสิบหนึ่ง

ฉันเฝ้ารอค่ำคืนนั้นมานานหลายสัปดาห์ เสียงซุบซิบในหน้านิตยสารเริ่มซาลงไปบ้าง และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเจมส์กับฉันอาจจะได้พบกับเศษเสี้ยวของความสงบสุขเสียที ตอนที่เขาบอกว่าหาที่นั่งชมการแสดงของวงออร์เคสตราให้เราได้แล้ว—แถวหน้าสุด ที่นั่งแบบที่คนอื่นต้องรอกันเป็นเดือนๆ—ฉันก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุดปร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ